tramonto*

Μα όταν τελικά αποφασίζουμε με τόση δυσκολία να φύγουμε όλοι δείχνουνε πόσο μας αγαπάνε..

Ο ήλιος ξυπνάει τα πρωινά και τόσο αργά σκαρφαλώνει ψηλά στον ουρανό. Τον βλέπω κάθε μέρα να κρέμεται από το σκοινί του ουρανού για να δει τόσους λίγους να τον θαυμάσουν, τόσους λίγους να τον αγαπούν και τόσους πολλούς να παρακαλάνε να περάσει ένα όμορφο συννεφιασμένο καράβι να τον κρύψει. Και το μεσημέρι… στέκεται εκεί στην κορυφή και ισορροπεί, μα λάμπει.

Κι αν τον δεις να γέρνει είναι γιατί σε ψάχνει, εσένα που τόσο πιστεύεις σ’αυτόν. Θέλει να σε αποχαιρετήσει, να σε δει για μια τελευταία φορά πριν απαλά γλιστρήσει..

Μα τότε..

εκεί, στο χείλος του γκρεμού, ακόμα και ο πιο κακός άνθρωπος - εάν υπάρχουν κακοί άνθρωποι - μαγεύεται από τα χρώματά του. Μέχρι να ξεθωριάσουν τα χρώματά του ήλιου απαλά οι σκέψεις του χορεύουν στο ρυθμό της καρδιάς των ανθρώπων του, εκείνου του κακού ανθρώπου.

Κι αυτός αλλάζει γνώμη και - ο ανόητος - κρύβεται απλά. Δεν φεύγει, μόνο κρύβεται. Μάλιστα δεν παίρνει τα χρώματά του εάν δεν σιγουρευτεί πως το φεγγάρι έχει έρθει συντροφιά μας.

Κι εγώ, σου είπα, όταν τελειώσει η μουσική δεν θα είμαι εδώ. Κι εσύ μου έριξες πέντε πρόχειρες νότες για να με κρατήσεις εδώ. Και τώρα που έχουν περάσει 8 μήνες ή μέρες ή δευτερόλεπτα εγώ δεν έχω τίποτα μέσα μου. 

Ήλιε, ας φύγουμε μαζί.. Θα είμαι εκείνη η τελευταία και σκοτεινή ακτίνα σου όταν θα βγαίνεις ψηλά στον ουρανό, και σου υπόσχομαι πως για κάποιους θα είμαι η μουσική (εάν δεν με κορόιδεψαν και γι’ αυτό..)

-Κι αν μπορείς πες σε οποιονδήποτε να μου εξηγήσει τι είμαι γιατί εγώ μάλλον στα θαύματα δεν πιστεύω-