Σ’αρέσει? Πες μου! Σ’αρέσει εδώ που φτάσαμε τώρα?
Θυμάμαι εκείνο το πρωινό που μου είπες να κλείνω τα μάτια μου τις νύχτες και να βλέπω το φεγγάρι. Ήταν τότε που σου είπα πως προτιμώ να το ψάχνω στον ουρανό, να βγαίνω στο μπαλκόνι και να το γυρεύω.. κι αν δεν το βρίσκω να στριφογυρίζω στους δρόμους (ναι, ακόμα κι αν είμαι με τις πυτζάμες) μέχρι να το βρω. Σου ψιθύρισα στ’αυτί πώς το έχω κάνει πολλές φορές.
Τότε. Που μου απάντησες πως το φοβάσαι αυτό γιατί τρομάζεις όταν ο ουρανός είναι κατάμαυρος και το φεγγάρι δεν είναι πουθενά, όταν το αναζητάς αλλά δεν το βλέπεις, όταν αυτή η μαυρίλα του ουρανού, αυτή η μονότονη μαυρίλα, λερώνει την καρδιά σου.
Ναι, το θυμάμαι καθαρά. Προτιμούσες να κλείνεις τα μάτια σου, το επανέλαβες μετά. Και με είδες με σκυμμένο κεφάλι να μην σου απαντώ εγώ. Και επιθετικά με ρώτησες γιατί να μην κλείνω τα μάτια μου κι εγώ και να φαντάζομαι το φεγγάρι?
Απάντησα. Κι έφυγες. Δεν μου ξαναμίλησες. Σε τρόμαξε η μαυρίλα που βλέπω εγώ όταν κλείνω τα μάτια μου, όπου φεγγάρι πια δεν υπάρχει.
Γι’ αυτό. Τώρα. Οδηγηθήκαμε. Εδώ.
(έπρεπε να μείνεις να με βοηθήσεις.)
-i cry when angels deserve to die-
