tramonto*

Μα όταν τελικά αποφασίζουμε με τόση δυσκολία να φύγουμε όλοι δείχνουνε πόσο μας αγαπάνε..

Ο ήλιος ξυπνάει τα πρωινά και τόσο αργά σκαρφαλώνει ψηλά στον ουρανό. Τον βλέπω κάθε μέρα να κρέμεται από το σκοινί του ουρανού για να δει τόσους λίγους να τον θαυμάσουν, τόσους λίγους να τον αγαπούν και τόσους πολλούς να παρακαλάνε να περάσει ένα όμορφο συννεφιασμένο καράβι να τον κρύψει. Και το μεσημέρι… στέκεται εκεί στην κορυφή και ισορροπεί, μα λάμπει.

Κι αν τον δεις να γέρνει είναι γιατί σε ψάχνει, εσένα που τόσο πιστεύεις σ’αυτόν. Θέλει να σε αποχαιρετήσει, να σε δει για μια τελευταία φορά πριν απαλά γλιστρήσει..

Μα τότε..

εκεί, στο χείλος του γκρεμού, ακόμα και ο πιο κακός άνθρωπος - εάν υπάρχουν κακοί άνθρωποι - μαγεύεται από τα χρώματά του. Μέχρι να ξεθωριάσουν τα χρώματά του ήλιου απαλά οι σκέψεις του χορεύουν στο ρυθμό της καρδιάς των ανθρώπων του, εκείνου του κακού ανθρώπου.

Κι αυτός αλλάζει γνώμη και - ο ανόητος - κρύβεται απλά. Δεν φεύγει, μόνο κρύβεται. Μάλιστα δεν παίρνει τα χρώματά του εάν δεν σιγουρευτεί πως το φεγγάρι έχει έρθει συντροφιά μας.

Κι εγώ, σου είπα, όταν τελειώσει η μουσική δεν θα είμαι εδώ. Κι εσύ μου έριξες πέντε πρόχειρες νότες για να με κρατήσεις εδώ. Και τώρα που έχουν περάσει 8 μήνες ή μέρες ή δευτερόλεπτα εγώ δεν έχω τίποτα μέσα μου. 

Ήλιε, ας φύγουμε μαζί.. Θα είμαι εκείνη η τελευταία και σκοτεινή ακτίνα σου όταν θα βγαίνεις ψηλά στον ουρανό, και σου υπόσχομαι πως για κάποιους θα είμαι η μουσική (εάν δεν με κορόιδεψαν και γι’ αυτό..)

-Κι αν μπορείς πες σε οποιονδήποτε να μου εξηγήσει τι είμαι γιατί εγώ μάλλον στα θαύματα δεν πιστεύω- 

Άχρωμο*

Εάν έπρεπε να γνώριζα τι θέλω να γράψω αυτή τη στιγμή θα ήμουν χαμένη. Το μόνο που θυμάμαι είναι που κατέστρεψα το κόκκινο που υπήρχε γύρω και βγήκα έξω μια βόλτα. Πίστευα πως δεν θα άλλαζαν πολλά, πίστευα πως δεν θα υπήρχε τόσο κόκκινο τελικά γύρω. Και ναι, δεν με ενόχλησε κάτι, κάποια κενά μόνο υπήρχαν αλλά σε γενικές γραμμές ήταν όλα ίδια. Και επέστρεψα. Έτσι κατέστρεψα ένα - ένα τα χρώματα. Ναι, αλλαγή δεν έβλεπα στους άλλους. Μπορούσα να τους έβαζα τα χρώματα που ήθελα εγώ και να μυρίζω τα αρώματα που επιθυμούσα εκείνη τη στιγμή.

Μόνο αυτοί δεν έβλεπαν εμένα καθολου πια. Αναρωτήθηκαν από πού έρχεται αυτή η φωνή λίγες φορές. Αναρωτήθηκαν από πού έρχεται η μελωδία της κιθάρας μου που δεν είχε πια το χρώμα του ξύλου. Αλλά το συνήθισαν, μάλλον έπρεπε αρχικά να πω πως δεν αναρωτήθηκαν για μένα παρά μόνο λίγο στιγμές. Το δέχτηκαν ο ι άνθρωποι αυτό, όπως δέχονται τα πάντα χωρίς να αναρωτηθούν παρά μόνο λίγες στιγμές.

Μετά είδα εσένα να ψάχνεις να δεις πού είμαι, είδα πολλούς να ψάχνουν τα δουν πού είμαι. Νομίζω τότε λυπήθηκα για όλους αυτούς (ναι, δεν το περίμενα να με αναζητήσουν). Τότε μου ήρθε στο μυαλό η ιστορία με τα εφτά κατσικάκια και τον λύκο που έβρισκε τρόπους να παραπλανήσεις τους άλλους. Μα τώρα σκέφτομαι πως εγώ δεν θέλω να παραπλανήσω τους άλλους, θα με σιχαθώ εάν το κάνω. Θέλω μόνο με κάποιον τρόπο να είμαι «λίγο» εκεί, κάπως εμφανίσιμη. Θα πάω σε εκείνον τον κύριο να μου βάλει αυτό το χρώμα που πλέον δεν θυμάμαι το όνομά του και έτσι ίσως φωσφορίζω.

Μα αναρωτιέμαι εκείνος γιατί με βλέπει. Και δεν διστάζω να τον ρωτήσω αλλά μονάχα χαμογελάει. Έπειτα συζητήσαμε, καταλήξαμε σε κάποια χρώματα - σε έναν όμορφο συνδυασμό -, μου έμαθε ξανά τα χρώματα και το όνομά τους και τελικά έφυγα. Μου έδωσε μάλιστα κάτι χάπια για να διατηρηθεί, λέει, το χρώμα μου έντονο τον πρώτο καιρό - είχε και κακοκαιρία έξω - και δέχτηκα τα χάπια αφού τα έχω συνηθίσει κι εκείνα τώρα.

Τώρα τρέχω σπίτι να με δω στον καθρέπτη. Ανοίγω την πόρτα, κλωτσάω τα 6-7 διαφημιστικά που έχουν πετάξει στην πόρτα και με βλέπω. Είμαι μία σκιά. Ίσως πίσω από τη σκιά να βρίσκομαι εγώ αλλά να μην πέφτει το κατάλληλο φως για με δω.

Εάν σε ενοχλεί που θα κυκλοφορείς μια σκιά ή βάλε με στο σκοτάδι όπου αναπνέω και κυκλοφορώ ελεύθερα ή δώσε μου το σωστό φως να είμαι εντάξει, αλλιώς θα φύγω γι΄ άλλα μέρη πιο σκοτεινά. Και θα σταματήσω τα χάπια να φύγουν όλα τα χρώματα.

το βράδυ μου ψιθύρισες πως ανησυχείς για μένα..

-φωνές-

Μα σου υποσχέθηκα πως όλα θ’ αλλάξουν

μου ζήτησες εκείνο το βράδυ κλαίγοντας

να απομακρυνθώ από το μαύρο.

Μα κι εσύ δεν συνεργάστηκες ποτέ μαζί μου

σε τραβούσα - σε έσυρα σχεδόν -

πεισματάρη..

Γράπωσες τα χέρια μου ζητώντας βοήθεια

γέλασες γάργαρα στις πρώτες ακτίνες του ήλιου

κούρνιασες δίπλα στα χρώματα

μέθυσες από τα αρώματα

Μια μέρα έφυγες μια βόλτα και επέστρεψες

τρέμοντας με ρώτησες τι κάνουμε εδώ

μου ζήτησες να φύγουμε

Εγώ ακολούθησα τα βήματά σου, τις μυρωδιές σου

να δω πού είχες πάει, τι είχε συμβεί

εκεί ήταν οι άνθρωποι που σου είπαν ότι

σε κοροϊδεύω, πως ποτέ δεν θα ξεφύγεις, εαυτέ

Και εγώ σφύριξα κοντά σου

και υποσχέθηκα - πάλι υποσχέθηκα - πως όλα θα αλλάξουν

πως μαζί θα φεύγαμε από εδώ

πως θα τρέχαμε γι’ άλλα μέρη

πως θα είχες ένα μαξιλάρι κι εσύ - κι όχι μόνο εγώ -

να αφήνεις τους πόνους σου

Μα δεν ξέρω τώρα τι να σου πω

Εαυτέ μου,

εγώ αλλιώς τα περίμενα

αλλά δεν μπορούσα να αντέξω τον πόνο αυτό..

αλλά δεν γινόταν να βγω σώα από αυτό..

Ξέρω, θα κερδίζαμε, αλλά με ήθελα ολόκληρη

και ήθελα μαζί κι εσένα

-ξέρεις πόσο εύκολα φοβάσαι και φεύγεις;-

Όμως.. Εαυτέ,

γύρνα για να μείνω κι εγώ εδώ

γύρνα να ονομάσουμε μαζί τους κεραυνούς

όμορφες και απαλές ψιχάλες νερού

Γύρνα για να ακούμε τις δυνατές φωνές όλων σαν χαρούμενη -πάντα άχαρη- μουσική

Γύρνα για να μην κλαίω, να μου λες πως δεν πρέπει να κλαίω

Γύρνα για εκείνο το πρωινό της Κυριακής...

-λευκός τοίχος-

ρώτησες να σου πω μια λέξη μόνο πριν φύγεις

μα είχα τόσα να σου πω, τόσα που δεν πρόλαβα

ψιθύρισα..   «δες..»

Δες..

πόσο ζεστοί είναι οι άνθρωποι

τις φουντωτές πεταλούδες που έχουν πάρει φωτιά και ανέμελες πετούν

τους μενεξέδες

Δες..

τον τοίχο σου

Ω, δες που ξέχασα να σου μιλήσω για τους τοίχους μας..

κάθε συναίσθημα είναι μια βούλα

κάθε ήχος είναι μια βούλα

μην βάλεις την αγάπη πάλι κόκκινη βούλα

εγώ την έχω πράσινη και σταμάτα να λες πως η αγάπη μου είναι άρρωστη.

Απλά την θέλω πράσινη.

Και τη λύπη κατακίτρινη.

Την χαρά θέλω κόκκινη.

Την μουσική την χρειάζομαι σε λευκές αποχρώσεις για να κουβαλάει όλα τα συναισθήματα

Και τώρα δες τον τοίχο σου..

Σίγουρα θα είναι όμορφος γιατί όποια χρώματα κι αν έχεις

αυτά θα παραμένουν όμορφα χρώματα

Α!

Μην ξεχάσεις..

η στενοχώρια μπορεί να είναι κίτρινη

η δυσκολία μπορεί να κόκκινη

Δες πως αν και αυτά τα συναισθήματα μπορείς να έχεις

αν τους δώσεις τα σωστά χρώματα

οι πορτοκαλί φίλοι σου θα είναι πάντα εκεί!

(κι ας έχεις μόνο λίγα σημάδια από τη μαύρη τη χαρά σου.. )

=)