Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Άχρωμο*


Εάν έπρεπε να γνώριζα τι θέλω να γράψω αυτή τη στιγμή θα ήμουν χαμένη. Το μόνο που θυμάμαι είναι που κατέστρεψα το κόκκινο που υπήρχε γύρω και βγήκα έξω μια βόλτα. Πίστευα πως δεν θα άλλαζαν πολλά, πίστευα πως δεν θα υπήρχε τόσο κόκκινο τελικά γύρω. Και ναι, δεν με ενόχλησε κάτι, κάποια κενά μόνο υπήρχαν αλλά σε γενικές γραμμές ήταν όλα ίδια. Και επέστρεψα. Έτσι κατέστρεψα ένα - ένα τα χρώματα. Ναι, αλλαγή δεν έβλεπα στους άλλους. Μπορούσα να τους έβαζα τα χρώματα που ήθελα εγώ και να μυρίζω τα αρώματα που επιθυμούσα εκείνη τη στιγμή.

Μόνο αυτοί δεν έβλεπαν εμένα καθολου πια. Αναρωτήθηκαν από πού έρχεται αυτή η φωνή λίγες φορές. Αναρωτήθηκαν από πού έρχεται η μελωδία της κιθάρας μου που δεν είχε πια το χρώμα του ξύλου. Αλλά το συνήθισαν, μάλλον έπρεπε αρχικά να πω πως δεν αναρωτήθηκαν για μένα παρά μόνο λίγο στιγμές. Το δέχτηκαν ο ι άνθρωποι αυτό, όπως δέχονται τα πάντα χωρίς να αναρωτηθούν παρά μόνο λίγες στιγμές.

Μετά είδα εσένα να ψάχνεις να δεις πού είμαι, είδα πολλούς να ψάχνουν τα δουν πού είμαι. Νομίζω τότε λυπήθηκα για όλους αυτούς (ναι, δεν το περίμενα να με αναζητήσουν). Τότε μου ήρθε στο μυαλό η ιστορία με τα εφτά κατσικάκια και τον λύκο που έβρισκε τρόπους να παραπλανήσεις τους άλλους. Μα τώρα σκέφτομαι πως εγώ δεν θέλω να παραπλανήσω τους άλλους, θα με σιχαθώ εάν το κάνω. Θέλω μόνο με κάποιον τρόπο να είμαι «λίγο» εκεί, κάπως εμφανίσιμη. Θα πάω σε εκείνον τον κύριο να μου βάλει αυτό το χρώμα που πλέον δεν θυμάμαι το όνομά του και έτσι ίσως φωσφορίζω.

Μα αναρωτιέμαι εκείνος γιατί με βλέπει. Και δεν διστάζω να τον ρωτήσω αλλά μονάχα χαμογελάει. Έπειτα συζητήσαμε, καταλήξαμε σε κάποια χρώματα - σε έναν όμορφο συνδυασμό -, μου έμαθε ξανά τα χρώματα και το όνομά τους και τελικά έφυγα. Μου έδωσε μάλιστα κάτι χάπια για να διατηρηθεί, λέει, το χρώμα μου έντονο τον πρώτο καιρό - είχε και κακοκαιρία έξω - και δέχτηκα τα χάπια αφού τα έχω συνηθίσει κι εκείνα τώρα.

Τώρα τρέχω σπίτι να με δω στον καθρέπτη. Ανοίγω την πόρτα, κλωτσάω τα 6-7 διαφημιστικά που έχουν πετάξει στην πόρτα και με βλέπω. Είμαι μία σκιά. Ίσως πίσω από τη σκιά να βρίσκομαι εγώ αλλά να μην πέφτει το κατάλληλο φως για με δω.

Εάν σε ενοχλεί που θα κυκλοφορείς μια σκιά ή βάλε με στο σκοτάδι όπου αναπνέω και κυκλοφορώ ελεύθερα ή δώσε μου το σωστό φως να είμαι εντάξει, αλλιώς θα φύγω γι΄ άλλα μέρη πιο σκοτεινά. Και θα σταματήσω τα χάπια να φύγουν όλα τα χρώματα.





το βράδυ μου ψιθύρισες πως ανησυχείς για μένα..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου