Οδυσσέας Ελύτης

Πάντα θα αναζητώ την ανατολή και τη δύση

Τέλος και αρχή

Μα όταν το τρεμούλιασμα της πιο ανατριχιαστικής μελωδίας αγγίξει το ένα σου μόνο κύτταρο τότε σαν ιός θα σε λερώσει. Θα καταστρέψει κάθε σου κύτταρο και οι πρώτες του αράχνες δεν θα αργήσουν να σχηματίσουν τους πρώτους ιστούς στον εγκέφαλο σου.

Εσύ μανιωδώς θα αναζητάς το φάρμακο, τη θεραπεία, το κουμπί που η μουσική κλείνει αλλά τότε θα είναι για σένα πολύ αργά, τόσο αργά. Τα χέρια σου θα έχουν τοποθετηθεί στο πιάνο, θα έχεις γίνει ένα με την κακία, με το πάθος, με το μοχθηρό φάντασμα της μελωδίας. Χορεύουν τα δάχτυλα, το κεφάλι ρυθμικά ταλαντεύεται και όλο το σώμα εκστασιάζεται.

Συνειδητοποιείς.

Είσαι εσύ αυτή η μελωδία, εσύ τη δημιουργείς, εσύ καταστρέφεις τον εαυτό σου, εσύ κυριεύεις τον κόσμο.

Και τότε όλα αυτό το θέλεις δικό σου, μόνο δικό σου.

Όπως ο Ελύτης. Θυμάσαι την “ποδηλάτισσα” του; Θυμάσαι εκείνο το ποίημα που έστειλε και αφιέρωσε σε εκείνην; Ζήτησε όλο αυτό να μείνει εκεί, στα χαρτιά του, στην αλληλογραφία του.

Μα τώρα περνάμε με ενδιαφέρον, με ιδιαίτερη περιέργεια και το διαβάζουμε, όλοι μας. Όλοι. Κι όταν δίπλα δούμε τη μυστικότητα της υπόθεσης γεννιέται μέσα μας το δέος και διαβάζουμε ξανά το ποίημα, λες και μας έδωσε παραπάνω άδεια. Αυτό είναι μας πληγώνει, η περιέργιεα.

Μακάρι να μην ήσουν περίεργος να ακούσεις εκείνη την ανατριχιαστική μελωδία..

 

today's a day without me*

“..με τσιγάρα βαριά μια βουτιά στα βαθιά κι επιπλέω, κι ας μην είναι σωστό, πάντα ό,τι σκεφτώ θα το λέω…”

Κι εσύ επιμένεις

μου μιλάς για μια φέτα θάλασσα

Κι εγώ επιμένω

να δαγκώνω με μανία τα κουκούτσια

Σιωπή*

“Παλιά φωτογραφία στην άδεια παραλία … σιωπή … κοιτάζω απ'το μπαλκόνι το δρόμο που θολώνει η βροχή…”

Σου έχω μιλήσει ποτέ για τις αρρωστιάρικες αγάπες; Για εκείνες που θα έκανες τα πάντα, θα έδινες τη ζωή σου να τις σώσεις..;

Θα σκοτωθείς για να σώσεις τον εαυτό σου.

Σου έχω πει ποτέ πως η ζωή δεν είναι ταινία; Πώς δεν θα ακούγεται στο θάνατό σου μια συγκινητική μελωδία, ούτε θα έχεις νότες-διαβατάρικα πουλιά να σε αποχαιρετήσουν;

“Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες βασιλεύουν οι μάγισσες … βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε στον αφρό…”

Θυμάσαι τότε που αποκοιμήθηκες δίπλα μου και σου ψιθύρισα όλους τους φόβους μου; Μετά άνοιξες τα μάτια σου και έμεινες εκεί, δε φοβήθηκες.

Δε φοβήθηκες που φοβάμαι τη ρουτίνα, νόμιζα θα τρόμαζες, θα εξαφανιζόσουν.

Μα μάλλον δεν υπάρχουν μάγισσες, ούτε ναυάγια. Μόνο ο αφρός υπάρχει, ο αφρός της μουσικής μου.

“..θυμάμαι που γελούσες

να μείνω μου ζητούσες παιδί..”

Μα.. έμεινα..

Τολμάς να με ρωτάς ποιο είναι το παράπονό μου;

Εσύ;

Εγώ έμεινα παιδί

Σ’ αγαπάω όπως αγαπάει ένα παιδί

Σου χαμογελάω όπως χαμογελάει ένα παιδί

Τόσο.. παιδιάστικα

Τόσο.. αθώα

Χωρίς όρους

"Λένε πως μας άφηνες στα κύματα φυλαχτά και μηνύματα

τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε … ξαφνικά”

Ειλικρινά,   τι   τους   θες   τους   όρους ;