-φωνές-

Μα σου υποσχέθηκα πως όλα θ’ αλλάξουν

μου ζήτησες εκείνο το βράδυ κλαίγοντας

να απομακρυνθώ από το μαύρο.

Μα κι εσύ δεν συνεργάστηκες ποτέ μαζί μου

σε τραβούσα - σε έσυρα σχεδόν -

πεισματάρη..

Γράπωσες τα χέρια μου ζητώντας βοήθεια

γέλασες γάργαρα στις πρώτες ακτίνες του ήλιου

κούρνιασες δίπλα στα χρώματα

μέθυσες από τα αρώματα

Μια μέρα έφυγες μια βόλτα και επέστρεψες

τρέμοντας με ρώτησες τι κάνουμε εδώ

μου ζήτησες να φύγουμε

Εγώ ακολούθησα τα βήματά σου, τις μυρωδιές σου

να δω πού είχες πάει, τι είχε συμβεί

εκεί ήταν οι άνθρωποι που σου είπαν ότι

σε κοροϊδεύω, πως ποτέ δεν θα ξεφύγεις, εαυτέ

Και εγώ σφύριξα κοντά σου

και υποσχέθηκα - πάλι υποσχέθηκα - πως όλα θα αλλάξουν

πως μαζί θα φεύγαμε από εδώ

πως θα τρέχαμε γι’ άλλα μέρη

πως θα είχες ένα μαξιλάρι κι εσύ - κι όχι μόνο εγώ -

να αφήνεις τους πόνους σου

Μα δεν ξέρω τώρα τι να σου πω

Εαυτέ μου,

εγώ αλλιώς τα περίμενα

αλλά δεν μπορούσα να αντέξω τον πόνο αυτό..

αλλά δεν γινόταν να βγω σώα από αυτό..

Ξέρω, θα κερδίζαμε, αλλά με ήθελα ολόκληρη

και ήθελα μαζί κι εσένα

-ξέρεις πόσο εύκολα φοβάσαι και φεύγεις;-

Όμως.. Εαυτέ,

γύρνα για να μείνω κι εγώ εδώ

γύρνα να ονομάσουμε μαζί τους κεραυνούς

όμορφες και απαλές ψιχάλες νερού

Γύρνα για να ακούμε τις δυνατές φωνές όλων σαν χαρούμενη -πάντα άχαρη- μουσική

Γύρνα για να μην κλαίω, να μου λες πως δεν πρέπει να κλαίω

Γύρνα για εκείνο το πρωινό της Κυριακής...