Σαν εκείνες τις πιτσιλιές της κόκκινης σάλτσας που έχουν μείνει στον τοίχο από προχθές.. έτσι μου έχουν μείνει κι εκείνα τα μάτια του λύκου στην σκοτεινή πλατεία. Τότε που περπατούσαμε αγκαλιά κι αυτά μας κάρφωσαν. Τα μάτια που σου τα αποκαλύπτουν όλα, τα πάντα, τόσο όμορφα κι απλόχερα, τόσο παιδικά κι ανοικοκύρευτα. Και ξέρω κι εκείνα τα άλλα τα μάτια που σε κοιτάνε σαν απογοητευμένες ψυχές και με πεσμένους τους ώμους αναμένουν, όχι εσένα, αλλά κάποιον. Κάποιον που δεν θα είναι σαν εσένα. Κάποιον με ιδιότητες κωδικοποίησης χαλασμένων κεραίων να μην σπάει εκείνους, τους ξακουστούς γυάλινους κόσμους μας.
Μα δες λίγο, μόνο λίγο, έξω από το τετράγωνο παράθυρό σου με τις πολύχρωμες κουρτίνες.
Δεν υπάρχουν γυάλινοι κόσμοι, βλάκα μου.
