Για σένα.

Πονάει

Κι ακόμα πιο πολύ όσο είμαι μόνη

Γύρευες αξιοπρέπεια σ’όλη σου τη ζωή

Τώρα..

Μισώ τον τρόπο που σε μεταχειρίζονται, τώρα.

Θα έρθω να τα πούμε στο νεκροταφείο, δεν αντέχω να σε δω τώρα σ’αυτή την κατάσταση..

Δεν μιλάω σε κανέναν για σένα.

Δηλαδή κανείς δεν ενδιαφέρεται να μάθει (ναι εγώ θέλω, το χρειάζομαι) και απεχθάνομαι τις τυπικές κουβέντες τους.

Έπαιρνα το λεωφορείο να έρθω να σε δω και η καλή κυρία που σε πρόσεχε μου άνοιγε την πόρτα. Με συμπαθεί. Μια μέρα μου ψιθύρισε πως πρέπει να σε αγαπάω πολύ για να έρχομαι μέχρι εκεί να σε βλέπω. Λάτρευα εκείνα τα πρώτα λεπτά να αναγνωρίσεις ποια είμαι. Κι όταν με αναγνώριζες μου αγόραζες μπανάνες από δίπλα! Μετά καθόμασταν. Δεν έχω νιώσει πιο όμορφα μέσα στη σιωπή μας. Πάντα. Πάντα δάκρυζα γιατί ήξερα πως κάποια από αυτές τις φορές θα ήταν η τελευταία. Δεν ήθελα να το καταλάβεις όμως. Μου έπιανες το χέρι και τα κρατούσες συνέχεια..  Και μετά έκλαιγα σ’όλη τη διαδρομή πίσω. Και ένιωθα ακόμα το άγιο λάδι που με σταύρωνες να μου πηγαίνουν όλα καλά..

Συγγνώμη που δεν έρχομαι.

Αλλά δεν έχω κανέναν να με κρατήσει μετά. Κανέναν.

Μακάρι να με ρωτήσει κάποιος πώς τα πας.. Να ξεσπάσω.. Δεν τολμάω καν να κλάψω τώρα.