-γραμμές-

Βάζω τις στιγμές μου σε γραμμές.
Γραμμές. Κοντές. Ψηλές. Χρωματιστές. Διακεκομμένες.

Αυτές τις τελευταίες, τις διακεκομμένες. Τις μισώ. –Τις μισώ-

Τις ψηλές. Τις αγαπώ.
Οι ψηλές γραμμές είναι φυλαγμένες στο συρτάρι πια.

Τις κοντές. Αδιάφορες. Πρόσφατα μάλιστα έκλεισε μια γραμμούλα. Όχι, δεν τους βάζω κόλλα. Απλά σταματάνε μόνες τους. Ίσως και να το προστάζω.. Αυτή η γραμμούλα προοριζόταν για κάτι μεγάλο. Σημαντικό.. (μπούρδες)

Οι γραμμές αυτές θα φτιάξουν στο τέλος ένα μονοπάτι*

Εκεί, στο μονοπάτι, θα είμαστε εσύ κι εγώ.
Εκεί. Θα σου μάθω ξανά να περπατάς, να μυρίζεις, να αισθάνεσαι. Ξανά.

Θα θυμηθώ όλα ετούτα τα συναισθηματα που τώρα –κλαίγοντας- με ζητάνε πίσω. Και εσύ θα μου δείξεις πώς θα αγαπήσω τις διακεκομμένες γραμμές. Και πώς δεν θα φοβάμαι το αποτέλεσμα.

Μα όχι, εγώ τώρα φοβάμαι πως αν ενώσω τα κενά τους με την αγάπη μου θα βγει κάτι άχαρο. Δεν θέλω να κλάψω.. Πάλι..

Αναρωτιέμαι γιατί μου είπες πως τα δάκρυα είναι μόνο για τους δυνατούς.. πως δεν μου πάνε.

*(κουράστηκα να μιλάω για το τέλος..)