*Πώς τολμάς και νοσταλγείς;

Ποτέ δεν έζησα σαν όλους τους ανθρώπους

Δεν θέλησα να κοιτάξω μέσα από το βλέμμα τους

Το πάθος μου αραχνιασμένο, αφημένο στο υπόγειο ζητάει να επιστρέψει

Ταξίδεψα σ’εκείνα τα μέρη που αυτοί δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ

Και κέρδισα.

Κι ας φαίνομαι ο χαμένος.

-άλλωστε μ’αρέσει να φαίνομαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαι-

Εκεί -στην αυγή της θύελλας- συναντιέμαι με το κακό

Και νιώθω όμορφα στην απαγορευμένη περιοχή

Κι όσο κι αν με ζητάς πίσω εγώ θα μείνω -ζορίζομαι να το πω- εδώ.

Θα το συνηθίσω. Το ‘εκεί’ πρέπει να γίνει ‘εδώ’.

Κι όλα τα καλά που ζούσα θέλω να εμφανίζονται σαν δαίμονες μπροστά μου.

Να τα απαρνιέμαι.

-ίσως, βέβαια, να ξεκινήσω να δέχομαι τους δαίμονες, οπότε πρέπει να αλλάξω γραμμή πλέυσης!-

Έτσι … Να… έρχομαι εκεί.