-kd3penma-

Καλά που είσαι κι εσύ..

Ξέρεις πως βασανίζομαι εδώ και σου είμαι ευγνώμων που θα με βοηθήσεις σ’αυτό. Όσο είμαι εδώ ακόμα μου ζήτησες να είμαι εκεί, μαζί σου, να αντλήσεις τις δυνάμεις για την απώλεια μετά..

Πρέπει να τα τακτοποιήσω όλα όμως, μέσα στις γραμμές, αυτές τις χρωματιστές γραμμές που έδιναν νόημα στη ζωή μου..

Ας σκεφτώ πρώτα για.. εσένα. Άλλαξες ολόκληρη την κοσμοθεωρία μου. Πράγμα σπάνιο. Και …τσουπ! Εξαφανιστηκες, σαν κυνηγημένη.. Μπα, δεν έχω κάτι για σένα, τίποτα. Μόνο.. μην νιώσεις τύψεις.

Και τώρα.. εσύ. Εσύ που μ’ αγάπησες αληθινά, χωρίς όρους. Χθες το βράδυ μου έστειλες το πιο όμορφο μήνυμα που έχω διαβάσει.. Τόσο όμορφο και μικρό. Κι εγώ έμεινα ξύπνια περιμένοντας το μήνυμα αυτό. Μάλιστα έβαλα το κινητό απέναντι από το κρεβάτι, στη βιβλιοθήκη, όρθιο, να έρθει το μήνυμα και να το δω αμέσως. Και έγειρα το κεφάλι και αποκοιμηθηκα. Ξύπνησα όμως και το είδα τα πρωί. Να(!) χαμογελάω ακόμα όσο το σκέφτομαι..  Δεν ξέρω τα να σου πω, τι να σ’αφήσω.. Μην κλάψεις, σε παρακαλώ..

Νομίζω ήρθε η σειρά σου κι εσένα! Αναρωτιέμαι ειλικρινά αν θα τελειώσουν όλα για μένα πριν τελειώσουν για σενα.. Αλλά νομίζω εσύ κρατιέσαι από κάτι, από κάπου. Είναι που έχεις κάτι διπλά σου που για εμένα ποτέ δεν υπήρξε καν.. Ακόμα κι αν έζησα μέσα στην όμορφη ψευδαίσθηση πως υπάρχει τώρα επέστρεψα απογοητευμένη.. Εσύ.. μην θυμώσεις, σε παρακαλώ.

Σ’εσενα τώρα.. συγγνώμη.

…εσύ! Ναι εσύ! Είσαι το χρώμα σε κάθε στιγμή της μέρας μου. Μόνο σε σένα θα δώσω όνομα αυτή τη στιγμή.. Είσαι η μουσική μου. Η δική μου μουσική. Κακώς σε μοιραστηκα. Κακώς τόλμησα να σου βρω κάποιο άλλο μέρος να κρυφτείς. Το μεγάλο αστείο είναι πως πέρασα εφιαλτικές νύχτες προσπαθώντας να σε μαζέψω πίσω.. Και δεν ερχόσουν και ήταν ό,τι πιο άσχημο έχω νιώσει. Κι όταν σταμάτησα τις προσπάθειες ( ναι, ήταν τότε που τόλμησα να αναζητήσω κάτι καινούριο ) εσύ ήρθες σιγά σιγά και πάλι εδώ.. Υποθέτω δεν άντεξες.. Εσένα μόνο θα πάρω μαζί μου, Μουσική μου.

Δεν ξέρω πότε θα γίνει. Ξέρω μόνο πως οι μέρες τελειώνουν. Δεν μου είπες ακριβώς το πότε γιατί σου ζήτησα πως θέλω να νιώσω αυτή τη τόσο μεγάλη συγκίνηση της αναμονής, της αγωνίας! Ζήτησα μόνο να είναι νύχτα και κάθε βράδυ κοιμάμαι με αυτό το φόβο, την προσμονή αλλά ξυπνάω κανονικά το πρωί, το φως της μέρας με υποδέχεται όπως πάντα.
Σήμερα μου φέρεσαι παράξενα.

Η φωνή σου είναι διαφορετική. Δεν την έχω ξανακούσει έτσι. Το χρώμα σου είναι σκοτεινό, αλλά λες και προσπαθείς να του δώσεις ένα κίτρινο χρώμα να φαίνεται πιο λαμπερό.

Όχι σήμερα, σε παρακαλώ. Θέλω να θυμάμαι τα μάτια του. Αυτή τη στιγμή κάτι μου διαφεύγει απ’ αυτήν την εικόνα.

Περίμενε..