Σκουριασμένες χορδές*

Εάν είσαι άνθρωπος της σιωπής, έξω στο δρόμο τα έντονα λαμπάκια σε ενοχλούν. Η ζάλη από την κάπνα σε ενοχλεί. Βγαίνεις βόλτες να πάρεις αέρα, να ηρεμήσεις, όμως η μοναξιά του νυχτόσπιτου, του κενού νυχτόσπιτου σε μαγνητίζει πίσω πάλι.

Αγγίζω και χαϊδεύω τα πλήκτρα του πιάνου με φόβο. Φοβάμαι μην σπάσουν οι σκουριασμένες χορδές του. Ωστόσο νιώθω πως αυτό το γλυκό πιάνο απόψε με συμπαθεί. Ίσως να με αγαπάει, και υψώνει το ανάστημά του μπροστά μου, με προκαλεί. Σκέφτομαι πως είναι 4 το ξημέρωμα. Οι από πάνω λείπουν στο εξοχικό, οι από κάτω φεύγουν από τις 3 για το φούρνο τους, να έχουν έτοιμα τα φρέσκα και ζεστά ψωμιά το πρωί. Όχι πως έχω σχέσεις μαζί τους και πως με νοιάζει εάν θα τους ξυπνήσω. Απλά ντρέπομαι να ακούνε το δικό μου Chopin. Ευτυχώς δεν έχουμε ασανσέρ, ευτυχώς δεν υπάρχει αυτή η αμηχανία του ασανσέρ.

Τόσες μελωδίες, τόσες αγκαλιές και τώρα είμαστε ξένοι. Ξένοι ξεκινήσαμε, ξένοι καταλήξαμε. Κι όσο λιγότερο το πάρω στα σοβαρά τόσο πιο εύκολα θα επιβιώσω.

[ δεν με πλήγωσε που έφυγες

με πλήγωσε που εγώ έφυγα ]