κάτι σαν αντίο ...ή παράκουγα

Μη ρωτάς γιατί κάθομαι τόσες ώρες σ’εκείνη την καρέκλα -είναι της μουσικής-

Έχει ένα απαλό μαξιλαράκι και καταπίνει κάθε δάκρυ κι αγκάθι αποχαιρετισμού

Το μεγαλύτερο επίτευγμα μου θα είναι να μην κλαίω στους αποχαιρετισμούς. Το μεγαλύτερο επίτευγμα μου θα είναι να μην απορρίπτω αυτά που μόλις είπα.

-----------

Μα εγώ δεν ήξερα σε ποια στάση ήθελα να κατέβω. Με βόλευαν κι οι δύο στάσεις. Αν υποθέσω μια γραμμή, ίσια γραμμή ανάμεσα στις δύο στάσεις, εσύ περίμενες ακριβώς στη μέση. Και δεν νομίζω πως μπορούσα να μπλέξω μαθηματικά και φυσική στη σκέψη μου να δω εάν θα με καθυστερήσει το ότι θα λεωφορείο θα πήγαινε μέχρι την επόμενη στάση, ενώ εγώ ήδη θα έσβηνα βήματα από τη γραμμή, τη νοητή γραμμή προς εσένα. Γι’αυτό κι έψαξα κάποιον με κόκκινη μπλούζα. Δε βρήκα. Βρήκα όμως κάποιον με έντονο πορτοκαλί στο φανελάκι του. Σκέφτηκα πως αν εκείνος κατέβει στην πρώτη στάση θα κατέβω εγώ στη δεύτερη. Μα στο δρόμο για τη δεύτερη στάση αναρωτήθηκα πως δεν ήθελα να κατέβουμε μαζί εκεί. Νομίζω ζούσα όλη την εμπειρία εκείνου από το βιβλίο “Το κορίτσι με τα πορτοκάλια”. Τελικά κατέβηκε στη δεύτερη και νομίζω είδα ένα σαρκασμό σ’ένα χαμόγελο που μου έριξε.

Κι εγώ δεν ξέρω, έφτασα με το λεωφορείο στο τέρμα του και το ακολούθησα και στο γυρισμό του για να κατέβω στην αρχική πρώτη στάση του. Κι έτρεξα αλλά εσύ είχες φύγει. Ίσως θα έπρεπε να προλάβεις κάποιο τρένο, κάποιο πλοίο, κάποιο αεροπλάνο. Κάποιος λόγος θα υπήρχε που είχες φύγει ή που δεν είχες έρθει ποτέ, ίσως.

Μόνο εκείνος με το έντονο πορτοκαλί στο φανελάκι του φαινόταν στο βάθος του δρόμου…