Οδυσσέας Ελύτης

Πάντα θα αναζητώ την ανατολή και τη δύση

Τέλος και αρχή

Μα όταν το τρεμούλιασμα της πιο ανατριχιαστικής μελωδίας αγγίξει το ένα σου μόνο κύτταρο τότε σαν ιός θα σε λερώσει. Θα καταστρέψει κάθε σου κύτταρο και οι πρώτες του αράχνες δεν θα αργήσουν να σχηματίσουν τους πρώτους ιστούς στον εγκέφαλο σου.

Εσύ μανιωδώς θα αναζητάς το φάρμακο, τη θεραπεία, το κουμπί που η μουσική κλείνει αλλά τότε θα είναι για σένα πολύ αργά, τόσο αργά. Τα χέρια σου θα έχουν τοποθετηθεί στο πιάνο, θα έχεις γίνει ένα με την κακία, με το πάθος, με το μοχθηρό φάντασμα της μελωδίας. Χορεύουν τα δάχτυλα, το κεφάλι ρυθμικά ταλαντεύεται και όλο το σώμα εκστασιάζεται.

Συνειδητοποιείς.

Είσαι εσύ αυτή η μελωδία, εσύ τη δημιουργείς, εσύ καταστρέφεις τον εαυτό σου, εσύ κυριεύεις τον κόσμο.

Και τότε όλα αυτό το θέλεις δικό σου, μόνο δικό σου.

Όπως ο Ελύτης. Θυμάσαι την “ποδηλάτισσα” του; Θυμάσαι εκείνο το ποίημα που έστειλε και αφιέρωσε σε εκείνην; Ζήτησε όλο αυτό να μείνει εκεί, στα χαρτιά του, στην αλληλογραφία του.

Μα τώρα περνάμε με ενδιαφέρον, με ιδιαίτερη περιέργεια και το διαβάζουμε, όλοι μας. Όλοι. Κι όταν δίπλα δούμε τη μυστικότητα της υπόθεσης γεννιέται μέσα μας το δέος και διαβάζουμε ξανά το ποίημα, λες και μας έδωσε παραπάνω άδεια. Αυτό είναι μας πληγώνει, η περιέργιεα.

Μακάρι να μην ήσουν περίεργος να ακούσεις εκείνη την ανατριχιαστική μελωδία..