Ο κόσμος είναι αδιάφορος.
Κλείνεται σε ένα κλουβί και αραδιάζει γύρω γύρω αισιόδοξα μηνύματα.
Κι εγώ σαν να οφείλω να είμαι εκεί να τα λάβω. Πάντα. Να μην λείπω.
Τα χρώματα του κόσμου είναι μουντά.
Φοράνε όλοι χρωματιστά ρούχα λες και θέλουν να συνυπάρξουν με το καλοκαίρι
γίνονται κλόουν και στους δρόμους ακούς ψεύτικα γέλια, επιτηδευμένα γέλια.
Αυτόν τον βαρύ γδούπο που κάνουν τα γέλια όταν τα πιέζουμε να βγούνε, αυτό τον ήχο τον σιχαίνομαι.
Η ψυχή του κόσμου είναι άδεια.
Άδεια.
Τη φουλάρουν με ψευτοκουλτουριάτικα βιβλία.
Γυρνάνε οι ψυχές όμως όλων γύρω μου, τις ακούω.
Μη μου πεις. Μην το σκεφτείς πως νομίζω τα ξέρω όλα.
Αφουγκράζομαι τις ψυχές, όλων.
Δεν ξέρω να επικοινωνώ μαζί τους, το γνωρίζω αυτό.
Αλλά τις αναγνωρίζω και τις καταλαβαίνω.
κι ό,τι κι αν μου λες για χρώματα και μουσικές
για όμορφα χρώματα και όμορφες μουσικές
εγώ σου λέω πως είναι ψεύτικα.
κι ό,τι κι αν μου λες για ανθρώπους και σχέσεις
για όμορφους ανθρώπους και όμορφες σχέσεις
εγώ σου λέω πως είναι ψεύτικα.
κι ό,τι κι αν μου λες για τον εαυτό μου
για τον όμορφο εαυτό μου
εγώ σου λέω είναι ψεύτικα.
γιατί
κατά βάθος
κοροϊδεύεις τα όμορφα χρώματα, τους όμορφους ανθρώπους, τους όμορφους ήχους, τους όμορφους εαυτούς, τους όμορφους κλόουν.
Κλόουν.
Ο κόσμος είναι ένας τρομακτικός, ψεύτικος κλόουν.
(έχω δει πολλούς τέτοιους στις ταινίες)
Κι οι κλόουν δεν είναι αληθινοί. Όπως κι ο κόσμος.
Κι εσύ δεν είσαι αληθινός.
Κι ούτε εσύ είσαι αληθινή.
Κι ούτε εγώ είμαι αληθινή.
