Σιωπή*

“Παλιά φωτογραφία στην άδεια παραλία … σιωπή … κοιτάζω απ'το μπαλκόνι το δρόμο που θολώνει η βροχή…”

Σου έχω μιλήσει ποτέ για τις αρρωστιάρικες αγάπες; Για εκείνες που θα έκανες τα πάντα, θα έδινες τη ζωή σου να τις σώσεις..;

Θα σκοτωθείς για να σώσεις τον εαυτό σου.

Σου έχω πει ποτέ πως η ζωή δεν είναι ταινία; Πώς δεν θα ακούγεται στο θάνατό σου μια συγκινητική μελωδία, ούτε θα έχεις νότες-διαβατάρικα πουλιά να σε αποχαιρετήσουν;

“Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες βασιλεύουν οι μάγισσες … βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε στον αφρό…”

Θυμάσαι τότε που αποκοιμήθηκες δίπλα μου και σου ψιθύρισα όλους τους φόβους μου; Μετά άνοιξες τα μάτια σου και έμεινες εκεί, δε φοβήθηκες.

Δε φοβήθηκες που φοβάμαι τη ρουτίνα, νόμιζα θα τρόμαζες, θα εξαφανιζόσουν.

Μα μάλλον δεν υπάρχουν μάγισσες, ούτε ναυάγια. Μόνο ο αφρός υπάρχει, ο αφρός της μουσικής μου.

“..θυμάμαι που γελούσες

να μείνω μου ζητούσες παιδί..”

Μα.. έμεινα..

Τολμάς να με ρωτάς ποιο είναι το παράπονό μου;

Εσύ;

Εγώ έμεινα παιδί

Σ’ αγαπάω όπως αγαπάει ένα παιδί

Σου χαμογελάω όπως χαμογελάει ένα παιδί

Τόσο.. παιδιάστικα

Τόσο.. αθώα

Χωρίς όρους

"Λένε πως μας άφηνες στα κύματα φυλαχτά και μηνύματα

τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε … ξαφνικά”

Ειλικρινά,   τι   τους   θες   τους   όρους ;